Τώρα που δεν ξέρεις
πώς να κρατηθείς
στο κατώφλι μου ήρθες
και με καρτερείς.

Τι κι αν υποφέρω
τι κι αν σ’ αγαπώ
το πικρό ποτήρι σου
δεν θα ξαναπιώ.

Δεν ξέρω τι σε έφερε
πίσω στα περασμένα,
έχει κοπεί πια το σκοινί
που μ’ έδενε με σένα.

Πέρνα να πλαγιάσεις
να ξεκουραστείς,
μα με το ξημέρωμα
φύγε να χαρείς.

Τα όνειρα για σένα
που ‘χα στη ζωή,
φύλλα μαραμένα
πέσανε στη γη.

Δεν ξέρω τι σε έφερε
πίσω στα περασμένα,
έχει κοπεί πια το σκοινί
που μ’ έδενε με σένα.