Έχ' η ζωή μεγάλα ντέρτια,
έχει σκοτούρες και σεκλέτια
κι αν δεν το τσούξεις και λιγάκι,
θα ξεχειλίσει το φαρμάκι.

Σβάρνα παίρνω λοιπόν
τα ταβερνεία
και του αλλάζω του κρασιού
τον Ανανία.

Κερνώ, που λες, το άτομό μου
κι εβίβα λέω στον εαυτόν μου
και πριν ο πόνος μου με δείρει,
τον πνίγω μέσα στο ποτήρι.

Σβάρνα παίρνω λοιπόν
τα ταβερνεία
και του αλλάζω του κρασιού
τον Ανανία.

Όσο θα ζω, βρε, θα το πίνω,
τι κι αν γελούν καρφί δε δίνω,
φτώχεια και πίκρες τις ξεχνάω,
το κοκκινέλι σαν ρουφάω.

Σβάρνα παίρνω λοιπόν
τα ταβερνεία
και του αλλάζω του κρασιού
τον Ανανία.