Τσάτσα Νικολάκαινα,
αχ, τέτοια κόρη που είχες,
σκύλα και την έστελνες για ξύλα.

Εγώ δεν την έστελνα,
παρά την αρμήνευα,
βλέπει τις άλλες που παν' για ξύλα,
πάει κοντά κι αυτή η σκύλα.

Το κοπέλι του παπά,
αχ, το διαβολόσπαρμα,
πάει κοντά, βγαίνει στον δρόμο
και την έκοψε στον ώμο.

Τούτο το, μωρέ, τούτο το,
τούτο το κακό που 'γίνει,
τούτο το κακό που 'γίνει,
το στεφάνι θα το πλύνει.