Σκοτείνιασε ο ουρανός κι' αντάρα,
απ' τα βαθειά του ορίζοντα κονταίνει
κι αόρατη σαν θεϊκή κατάρα
η ομίχλη που τα πέπλα της υφαίνει.

Το τρεχαντήρι αφήνεται
στο κύμα σαν το τσόφλι
της δίνης ακυβέρνητο
περνάει το κατώφλι.

Μονάχο στης καμπίνας του
την σιδερένια κλίνη
την σκέψη ένα ναυτόπουλο
ελεύθερη αφήνει.

Κι όσο με λύσσα μαίνεται
απ' όξω η καταιγίδα
'κείνο πονά σαν σκέφτεται
μια μακρινή πατρίδα.

Πνίγεται απ' τους βαριό-ϊσκιους
τους σιδερένιους τοίχους
καθώς το κύμα κι ο άνεμος
μακάβριους βγάνουν ήχους.

Τον ύπνο το ναυτόπουλο
να το λυτρώσει αφήνει.
Του ονείρου ένα αητόπουλο
τον πάει στη Σαντορίνη.

Τάμα στον Άγιο μελετά
κουράγιο να του δίνει,
μη λησμονά 'τους π' αγαπά
εκεί στη Σαντορίνη.

Πόσο 'χει κάμει να τους δει,
μην έχει έναν αιώνα,
Και να, απαγκιάζει το σκαρί
στο μάτι του κυκλώνα.

Κι όσο με λύσσα μαίνεται
απ' όξω η καταιγίδα
'κείνο πονά σαν σκέφτεται
μια μακρινή πατρίδα.

Πνίγεται απ' τους βαριό-ϊσκιους
τους σιδερένιους τοίχους
καθώς το κύμα κι ο άνεμος
μακάβριους βγάνουν ήχους.