Πως να κρύψω τα σημάδια της φυγής σου που πονούν
πως να διώξω απ’ το σκοτάδι τις φιγούρες που γελούν.
Με πεθαίνουνε οι νύχτες, ξενυχτούν με τυραννάνε,
σώπασε μου λέει η ψυχή μου ξημερώνει όπου να 'ναι.

Πως μπορώ να αγνοήσω μια σκιά που αιμορραγεί,
πως να γείρω στο κρεβάτι που ειν' το σώμα μου πληγή.
Φυλακή η μοναξιά μου κι οι λυγμοί με καρτεράνε,
σώπασε μου λέει η ψυχή μου ξημερώνει όπου να 'ναι.

Πως μπορώ να μην ακούω να ουρλιάζουν οι φωνές,
δήμιος η συνείδησή μου, μου φορτώνει ενοχές.
Σαν ξερά κλαδιά που σπάνε οι αντοχές μου που λυγάνε
σώπασε μου λέει η ψυχή μου ξημερώνει όπου να 'ναι.

Πως μπορώ να αποφύγω τούτα τα φαντάσματα
με τραβάνε να χορέψω πάνω σε χαλάσματα.
Ειν' ο θόρυβος που ακούω τα λεπτά που αργοκυλάνε
σώπασε μου λέει η ψυχή μου ξημερώνει όπου να 'ναι.

Ειν’ ο θόρυβος που ακούω οι φιγούρες που γελούν
ξημερώνει όπου να ‘ναι κι οι φυγές με καρτερούν.