Ξεγελώντας τον άγονο χρόνο,
τρυγώντας απ’ τ’ άσπιλα μπερκέτια της γης
κι αν τύχει το όλον κι εξαντλήσει το μόνο,
ξεθυμαίνει η αέναη αβασταγή της ζωής.

Κι αν στο διάβα αδειάζει η πένα,
υποψία αφθαρσίας, εκούσια κλοπή
μιας αγέρωχης μούσας, ασίγαστη γέννα,
που κλώθει την αρχή και το τέλος μαζί.

Των δαχτύλων τ’ ασυγκέραστα ίχνη,
χνάρια αμέτρητα στο χάος της σιωπής,
νότες ανήσυχες το δρόμο γυρεύουν
μιας μελωδίας που δεν έχει γραφτεί,
μιας μελωδίας που ίσως και να ’χει γραφτεί.