[ Μπαουλοντίβανο φθαρμένο στη γωνία
κιτρινισμένοι τοίχοι με λαδομπογιά
και ο πατέρας να διπλώνει με αγωνία
τις προκηρύξεις που του ‘ριξαν στη δουλειά. ]

Δεκαετία του εξήντα στο Παγκράτι
σε ένα υπόγειο δυάρι διαμπερές,
ονειρευόμουνα ταξίδια σ’ άλλα κράτη
μ’ ένα ραδιόφωνο παλιό τις Κυριακές.

Στην πίσω αυλή έμενε κάποια νοσοκόμα
την ‘λεγαν Ρίτα, Μαργαρίτα δηλαδή,
είχε αδελφό τον Νίκο που ήτανε στο κόμμα
επισκεπτήριο συχνά στη φυλακή.

Δεκαετία του εξήντα στο Παγκράτι
και αυτός ο τύπος δίπλα στον περιπτερά,
με σηκωμένο τον γιακά του έψαχνε κάτι
κι όλο ρωτούσε κάθε μέρα μια φορά.

Άκουγα βήματα και πόρτες στο σκοτάδι
κι όλα γινόντουσαν τα βράδια μυστικά,
μα όταν ένοιωθα της μάνας μου το χάδι
μ’ έπαιρνε ο ύπνος κι έβλεπα όνειρα γλυκά.

Έχουν περάσει από τότε τόσα χρόνια
και μένω ακόμα εκεί στην ίδια γειτονιά
εκεί που τώρα όλα μοιάζουν σαν μια ξένη χώρα
και ζούνε δίχως φαντασία τα παιδιά.

[ Όλα τα κλείσαμε μέσα σε μια οθόνη
κι όλα τα ζούμε καθιστοί στον καναπέ,
πόσο πληθύναμε μα μείναμε πιο μόνοι
σ’ ένα κόσμο που δε νοιάζεται ποτέ. ]