H αρρωστημένη φαντασία μου
σε φέρνει πάλι όπως παλιά
κι οι άδειες νύχτες τιμωρία μου
μου δένουν στον λαιμό θηλιά.

Σε ποια τραγούδια μου σε γύρεψα
σε ποια στιχάκια σ’ έχω βρει,
μα ήρθαν στιγμές που τόσο ζήλεψα
την φωτισμένη σου μορφή.

Σε ποια κλεψύδρα σαν την άμμο με σκορπάς
σαν μια συνήθεια σ’ άλλους κόσμους με τραβάς
και οι αντοχές μου που αποδείχτηκαν λειψές
με ξαναφέρνουν στα ίδια σφάλματα του χθες.

Σαν υπνοβάτης μες σε λήθαργο
σε μια ταράτσα ακροβατώ,
άναρχο πνεύμα μου και απείθαρχο
μες τους καθρέφτες σε ζητώ.

Αχ πως λατρεύω την μιζέρια σου
στης νύχτας τον παροξυσμό,
την αρτηρία που στα χέρια σου
χτυπάει σαν να 'χει ηλεκτρισμό.

Σε ποια κλεψύδρα σαν την άμμο με σκορπάς
σαν μια συνήθεια σ’ άλλους κόσμους με τραβάς
και οι αντοχές μου που αποδείχτηκαν λειψές
με ξαναφέρνουν στα ίδια σφάλματα του χθες.