Πόσες ανάσες δανεικές
χρόνια αμαρτίες μου παλιές
και μια στιγμή από γυαλί
που σπάει σε κάθε σου γιατί.

Κι αν δεν μπορέσω να σε δω
θα 'χω τα μάτια στο κενό,
να περιμένω τη στιγμή αυτή
που μου 'χες αρνηθεί.

Πόσες αγάπες μοναχές
μετρούν τα λόγια με σιωπές,
να μην ακούσει η ψυχή
πως είναι η αγάπη μια βροχή.

Που σε παγώνει κι όλο κλαις
χαράζει μέσα σου πληγές
και δεν αντέχεις το πρωί
να ζεις στο τέλος την αρχή.

Πόσες ανάσες δανεικές
χρόνια αμαρτίες μου παλιές
και μια στιγμή από γυαλί
που σπάει σε κάθε σου γιατί.

Χάνεσαι μέσα της και λες
τι έχασες και σε τι φταις,
μα είναι η αγάπη μια βροχή
που σε παγώνει μια ζωή.

Πόσες αγάπες μοναχές
μετρούν τα λόγια με σιωπές,
να μην ακούσει η ψυχή
πως είναι η αγάπη μια βροχή.

Που σε παγώνει κι όλο κλαις
χαράζει μέσα σου πληγές
και δεν αντέχεις το πρωί
να ζεις στο τέλος την αρχή.