Αναρωτιέμαι κατά βάθος τι να μου λείπει
και τα τραγούδια μου έχουν πάντα ίδιο στιλ,
είναι γεμάτα από νύχτα και ομίχλη
και ζωγραφίζουν της μορφής σου το προφίλ.

Μ’ ένα τσιγάρο γράφω κύκλους στο σκοτάδι
κι όλα είναι γύρω ναρκωμένα και βουβά,
η επανάσταση κοιμάται κάθε βράδυ
με τηλεόραση και χάπια υπνωτικά.

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται για πάντα
με σούπερ μάρκετ, μ’ εκλογές και με σιωπή
κι η προδομένη εφηβεία των τριάντα
χτίζει καινούρια ιδανικά για να κρυφτεί.

Όλα είναι λάβαρα με ξέφτια και με σκόνη
σ’ ένα ντουλάπι ξεχασμένα από καιρό,
μα κάποια μνήμη παιδική που με πληγώνει
βγαίνει τις νύχτες με πλακάτ και με πανό.

Τα χρόνια ‘φύγαν, τα καλύτερα μας χρόνια
μέσα σε ήχους και τραγούδια ηλεκτρικά,
ανυποψίαστοι κομπάρσοι εμείς ακόμα
στο ίδιο έργο και στα ίδια σκηνικά.

Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται για πάντα
με σούπερ μάρκετ, μ’ εκλογές και με σιωπή
κι η προδομένη εφηβεία των τριάντα
χτίζει καινούρια ιδανικά για να κρυφτεί.

Όσο κι αν έχω προσπαθήσει να σε κρύψω
φωτίζεις κάθε σκοτεινή μου διαδρομή,
ακόμα κι έξω από τα μάτια μου αν σε κλείσω
σε βρίσκω μέσα σε μιας άλλης το κορμί.

Θα δραπετεύσω κάποια νύχτα απ’ τα στιχάκια
θα ξεγλιστρήσω μέσα από τις μουσικές μου
και σαν το φάντασμα στις δώδεκα ακριβώς
θα ‘ρθω στα Εξάρχεια στα πόδια σου γυμνός,
στις χαραμάδες σου να πάρω λίγο φως.