Αν τα όνειρα σου τα χρυσά
γίναν συντρίμμια μια βραδιά
και την καρδιά σου πλημμυρίζει η μοναξιά.

Αν μια νύχτα νιώσεις ότι φταις
για τις αγάπες τις παλιές
που σαν τελειώσανε σ’ αφήσανε ντροπές.

Αν νιώσεις σαν παιδί
που ‘χει ξεχαστεί κάπου μες στη γη,
σαν να ‘σαι γράμμα που δεν έφτασε,
καράβι που δεν έφυγε, μια φλόγα που δεν καίς.

Κλαις,
τι κι αν είσαι άντρας κλαις,
για μιαν αγάπη κλαις,
για μια γυναίκα κλαις.
Κλαις,
τι κι αν είσαι άντρας κλαις,
το παραδέχεσαι, το λες,
ξέρω δεν το θες κι όμως κλαις.