Κι αν κάποιο δάκρυ κάποτε
για σένανε ρωτήσει,
δεν ήμουν πάντα εγώ αυτός
που ήξερε τη λύση.

Σαν φύλλο φθινοπωρινό
γυρνώντας στον αέρα,
δεν γνώριζα σχεδόν ποτέ
το τι μου φέρνει η μέρα,
μα βλέπω καθαρά.

Εσύ μια αγκαλιά ζεστή αέρας
κι εγώ να χάνομαι στο φως της μέρας,
που έλεγες αν μ’ αγαπάς ορκίσου
με μια γαλήνια ματιά θυμήσου.

Τα λουλούδια το φθινόπωρο
όνειρα που ανθίζουν,
σαν λέξεις που όμως μπόρεσαν
τα πάντα να σκορπίσουν
και τώρα αν είναι αργά.

Εσύ μια αγκαλιά ζεστή αέρας
κι εγώ να χάνομαι στο φως της μέρας,
που έλεγες αν μ’ αγαπάς ορκίσου
με μια γαλήνια ματιά θυμήσου.