Τα παιδιά τα άτυχα τα βασανισμένα,
μες στις φτωχογειτονιές που ‘ναι ξεχασμένα,
πόσο τ’ αγαπώ.

Τα παιδιά που βρέθηκαν αχ, στη φτώχια μέσα,
όμως λόγο έχουνε και αντρίκια μπέσα,
πόσο τ’ αγαπώ.

Όλοι το ίδιο είμαστε
ζωή μη μας χωρίζεις,
μικροί κι αν γεννηθήκαμε
να μη μας βασανίζεις.

Τα παιδιά, τους άγγελους τα φτωχοντυμένα
που έρωτα και λεβεντιά έχουν μες στο βλέμμα,
πόσο τ’ αγαπώ.

Τα παιδιά που λιώνουνε μες στη βιοπάλη
κι έναν παράδεισο έχουν για αγκάλη,
πόσο τ’ αγαπώ.

Όλοι το ίδιο είμαστε
ζωή μη μας χωρίζεις,
μικροί κι αν γεννηθήκαμε
να μη μας βασανίζεις.