Δυο στεφάνια πεταμένα
σε μια απόμερη γωνιά
με δεχτήκαν μόλις μπήκα
στο μικρό μου σπιτικό
που το βρήκα ρημαγμένο
από σένα π’ αγαπώ.

Τα στεφάνια προδομένα
λες και είχανε φωνή
μου φωνάξαν λυπημένα
βουτηγμένα στην ντροπή.

Φύγε δίχως να λυπάσαι
μια αγάπη σαν κι αυτή,
δεν αξίζει για να έχει
τη δική σου τη στοργή.

Φεύγω τώρα πικραμένος
με κομμάτια την καρδιά
σου ‘χα δώσει τ’ όνομα μου
μα το πρόδωσες κι αυτό
τώρα ζήσε όπως θέλεις
μα σε βλέπω στο γκρεμό.