Ατσάλινο κρεβάτι με κράτησε σφιχτά
σκληρό το μονοπάτι, μα πίσω δεν γυρνά.
Αρνήθηκα εμένα, το ψέμα, τη σιωπή,
λυτρώθηκα στα ξένα χωρίς επιστροφή.

Φεγγάρια, δαχτυλίδια,
όνειρα κι απάτες, αγάπες ψεύτικες, φευγάτες.
Φεγγάρια με στολίδια,
φεύγω και αφήνω το κάθε ίχνος μου σβήνω.
Φεγγάρια, δαχτυλίδια
θύελλα γεμάτες οι τόσο ψεύτικες αγάπες.

Ατσάλινα σεντόνια με τύλιξαν σφιχτά
χαλάλισα τα χρόνια στα μαύρα σου μαλλιά.
Παρέδωσα σε σένα το σώμα, την ψυχή
λυτρώθηκα στα ξένα χωρίς επιστροφή.

Φεγγάρια, δαχτυλίδια,
όνειρα κι απάτες, αγάπες ψεύτικες, φευγάτες.
Φεγγάρια με στολίδια,
φεύγω και αφήνω το κάθε ίχνος μου σβήνω.
Φεγγάρια, δαχτυλίδια
θύελλα γεμάτες οι τόσο ψεύτικες αγάπες.