Τα πρωινά ντυνόσουν βιαστικά
ο χρόνος έλεγες ποτέ δε φτάνει
έτρεχα στην πόρτα φιλί στα πεταχτά
στο κρεβάτι τα σεντόνια σου ζεστά
στο κομοδίνο κρύωνε το άσπρο σου φλυτζάνι.

Τ’ απόγευμα καθόμαστε αγκαλιά
τα πόδια σου ακουμπούσες στο ντιβάνι
λίγα μόνο λόγια, πώς πήγε η δουλειά
οι μουσικές ν’ ακούγονται αχνά
κι ύστερα τσάι σου ‘φερνα στο άσπρο σου φλυτζάνι

Θυμάμαι τη γιορτή που σου το χάρισα
μ’ αγκάλιαζε σαν σώμα η ματιά σου
μου είπες τ’ άλλα δώρα δεν τα άνοιξα
μέσα σ’ αυτό θα πίνω την καρδιά σου.
Θυμάμαι.

Βραδιάζει κι άργησες να ‘ρθεις απ’ τη δουλειά
και το τηλέφωνο βουίζει πάλι
ψάχνω το συρτάρι δυο γράμματα ανοιχτά
σε μια εικόνα μία άγνωστη γελά
μέσα στα χέρια μου έσπασε το άσπρο σου φλυτζάνι.

Θυμάμαι τη γιορτή που σου το χάρισα
μ’ αγκάλιαζε σαν σώμα η ματιά σου
μου είπες τ’ άλλα δώρα δεν τα άνοιξα
μέσα σ’ αυτό θα πίνω την καρδιά σου.
Θυμάμαι.