Είσαι η ζωή μου και ο θάνατος μαζί
σε αγάπησε η καρδιά μου, μα η ψυχή μου σε μισεί.
Σαν το τσιγάρο το τίμημα βαρύ
για την χαρά που παίρνω με χρεώνεις σε ζωή.

Δεν αντέχω να υπάρχεις δίχως να είσαι δικός μου
είναι που σε αγαπάω και όχι ο εγωισμός μου.
Είναι που όταν σε βλέπω σταματάει η καρδιά μου
και περνάει φευγαλέα η ζωή από μπροστά μου.
Είναι ήλιος που δεν βγαίνει αν δεν πεις καλημέρα
στο σημείο που έχω φτάσει δεν υπάρχει πιο πέρα
κι αν μια νύχτα να σ’ έχω κι ας μην ζήσω άλλη μέρα.

Είσαι η χαρά μου κι πίκρα μου μαζί
και αυτό το άπιαστο όνειρο που με ταλαιπωρεί.
Σαν την ελπίδα που σπάει και την κολλάω
επίτρεψε μου να μπορώ να λέω πως σ’ αγαπάω.

Δεν αντέχω να υπάρχεις δίχως να είσαι δικός μου
είναι που σε αγαπάω και όχι ο εγωισμός μου.
Είναι που όταν σε βλέπω σταματάει η καρδιά μου
και περνάει φευγαλέα η ζωή από μπροστά μου.
Είναι ήλιος που δεν βγαίνει αν δεν πεις καλημέρα
στο σημείο που έχω φτάσει δεν υπάρχει πιο πέρα
κι αν μια νύχτα να σ’ έχω κι ας μην ζήσω άλλη μέρα.