Ψεύτικους όρκους μου δινες ψεύτικα με φιλούσες
και ψώματα μου το λεγες ψεύτρα πως μ' αγαπούσες
(Γιάννης Μπενέτος)

Σαράντα να τα μοιραστούν τα όμορφα σου κάλλη
όλες θα γίνουν όμορφες κι όμορφη θα σαι πάλι

Φυσά βοριάς δε φαίνεσαι νότος και δε προβέρνεις
ήθελα και να κάτεχα ήντα καιρό ανημένεις

Χανιώτικο μου γιασεμί και καστρινό μου φούλι
γιάντα σαι ετσα λεβέντικο και σου ζηλεύουν ούλοι

Θα ξεκλειδώσω τη καρδιά και μέσα θα σε βάλω
και θα τσακίσω τα κλειδιά μπλιο μου να μη σε βγάλω

Όταν βαθιά πονεί η καρδιά το στόμα δεν ανοίγει
τόπο γυρεύει η εμιλιά μα ο στεναγμός τη πνίγει

Πουλιά μου διαβατάρικα εσείς κατέτε μόνο
αν ωφελούν τα δάκρυα στου χωρισμού το πόνο

Παλιά σβημένα μου όνειρα γλυκιά κρυφή μου ελπίδα
απις εξεχωρίσαμε καμιά χαρά δεν είδα