Μ’ άφησες στ’ ανεμοκαίρι και στην παγωνιά
δεν περίμενα από σένα τόση απονιά.

Στου ήλιου το βασίλεμα
παράπονο με πιάνει
και με τις σκέψεις μου μιλώ
μα να ‘χεις το λιμάνι.

Χρόνια πολλά περάσανε
που ‘φυγες από μένα
μα ακόμα δεν συνήθισα
να ζω χωρίς εσένα.

Μ’ άφησες στ’ ανεμοκαίρι και στην παγωνιά
δεν περίμενα από σένα τόση απονιά.
Μ’ άφησες στ’ ανεμοκαίρι μόνη να χαθώ
και δε μου ‘πιασες το χέρι για να κρατηθώ.

Τ’ αστέρια τ’ ουρανού ρωτώ
αν θα ξαναγυρίσεις
και μου ‘παν ότι μια ζωή
θα ζω με αναμνήσεις.

Δακρύζω και τη θάλασσα
κοιτάζω κι αγριεύει
γιατί εκείνο τ’ όνειρο
δεν ξαναζωντανεύει.

Μ’ άφησες στ’ ανεμοκαίρι και στην παγωνιά
δεν περίμενα από σένα τόση απονιά.
Μ’ άφησες στ’ ανεμοκαίρι μόνη να χαθώ
και δε μου ‘πιασες το χέρι για να κρατηθώ.