Μεταφράζουμε τα νοσοκομεία
τις πύλες τους
τα σκονισμένα δέντρα στους χώρους στάθμευσης
τις φαρδιές μαρμάρινες σκάλες στις εισόδους
όπου οι γύφτισσες σέρνουν τις μακριές τους φούστες
κι οι αργοπορημένοι χτυπούν τα πέλματά τους
βιαστικά, όπως όταν ελπίζεις να φτάσεις στο λιμάνι
όσο ακόμα θα μπορεί να σε διακρίνει
απ’ το κατάστρωμα αυτός που φεύγει.

Μεταφράζουμε τις αμφίσημες
ανοιχτές πόρτες των δωματίων,
"είμαι πάντα εδώ" ή "έχω πια φύγει",
σήμερα ήταν "είμαι πάντα εδώ",
αύριο ίσως να μην αλλάξουν
δέρμα τα νοήματα.

Μεταφράζουμε την ανάταση του χεριού,
τις γωνίες του βραχίονα προς τον ώμο,
οξεία γωνία καθισμένη δίπλα σου
σου κράτησα το χέρι όταν τα μάτια σου κέρδισαν,
ορθή γωνία όρθια δίπλα σου
σου έδειξα απ’ το παράθυρο την Αθήνα
όταν κέρδισαν οι παλιές μας μέρες,
αμβλεία γωνία έχασα, έχασα,
τα δάχτυλα απελπισμένα μπλέκονται στα μαλλιά
καθώς σου γυρνώ την πλάτη για να μη βλέπεις.

Μεταφράζουμε την ταχύτητα των διαλόγων
όταν κάτι μου λες, κι αμέσως λέω, και λες
– σε κάτι πιστεύουμε κι οι δυο μας –
μετά δεν απαντώ, σιωπή,
η φωνή σου ακούστηκε σαν σιωπή
που εκπνέει.

Στο τέλος κατεβαίνουμε τις ίδιες σκάλες
συρρικνωμένοι κάτω απ’ τον ουρανό,
συρρικνωμένοι σ’ όλην αυτή την έκταση
που ξέρει μόνο να περιέχει,
συρρικνωμένοι μέσα στις κόρες των ματιών
όταν επίμονα, το βράδυ,
μας επιστρέφουν πιο λειψό τον εαυτό μας.