Κάποτε μες στο σπίτι μου
χιονίζει
γίνεται τότε η κάμαρα
λευκό τοπίο
σηκώνονται απ’ το χώμα παγωμένοι
και με πλησιάζουν οι
νεκροί μου φίλοι.

Τα ραγισμένα χέρια τους απλώνουν
ζητούν
τη θαλπωρή του σώματός μου.

Δεν έχω σώμα πια
δεν έχω φλόγα
Τίποτα δεν μπορώ να σας προσφέρω
Μόνο να μοιραστώ την παγωνιά σας
στερνός κι’ εγώ στην αλυσίδα κρίκος.

Διασχίζοντας αυτή την άγρια στέπα.

Προς το βαθύ κι ανεξιχνίαστο μέλλον.