Στις σκηνές των μεταναστών,

πέρα στις αλάνες του κόσμου,

ταπεινό φως λάμπει,

ψίθυροι πολλοί ακούγονται,

ενώ το κλάμα του βρέφους που αντηχεί,

πότε διακεκομμένο ή επίμονο,

ίσαμε το ρέμα με τα γερτά καλάμια,

είναι προσευχή προς τον ουρανό

που λησμόνησε να τους ανταμείψει,

μήνες και μήνες, ίσως και χρόνια,

σε μονοπάτια απάτητα, πλαγιές και βράχια,

σε πόλεις ψυχρές με τερατώδη προσωπεία,

κανείς να τους συντρέξει και να τους ευλογεί.

Οι ευχές που αντάλλαξαν σε κήπους

ευδοκίμησαν κι αντάριασαν ως δέντρα ψηλά.

Σε δωμάτια παράτησαν ενοχές και συμπλέγματα,

αδοκίμαστα κεράσματα από αναπάντεχους επισκέπτες,

η ευτυχία απέμεινε ζωοφόρος σε ναό απάτητο,

και τα μάτια τους έγιναν πολιτεία μιας χώρας

παραδαρμένης από χαλασμένα

κι αρρωστημένα μυαλά.