Αμίλητοι, μονάχοι στ’ ακρογιάλι
γέρναμε οι δυο, κι έφεγγε ακόμα ώς πέρα
η θάλασσα, και ξεψυχούσε η μέρα
στης νύχτας τη μισανοιγμένη αγκάλη.

Υψώνονταν ομίχλη τα νερά
φούσκωναν κι ένας γλάρος τριγυρνούσε,
κι είδα θολά δυο μάτια λαμπερά,
κι είδα ένα δάκρυ κι άλλο να κυλούσε.

Στο χέρι της έπεσε το καθένα,
κι εγώ σαν να με λύγισε μαχαίρι
γονατιστός απ’ το κρινάτο χέρι
ήπια γοργά τα δάκρυα τα χυμένα.

Μετάφραση: Νίκος Γεννηματάς.