Αν ήμουν μεγαλύτερος σε ηλικία
θα σε κοιτούσα απαρηγόρητα στα μάτια
(κι αυτά τον Ειρηνικό)
όπως κοίταζε ο Τάνταλος τ’ άδεια του χέρια
ή θα καθόμουν βαθιά στις ξαπλώστρες του κήπου
και το τηλέφωνο από μέσα θα χτυπούσε θα χτύπαγε
για να μου πεις με χαρά κάτι αδιάφορο
γιατί θ’ αφορούσε τον καθένα μας χωριστά.
Επειδή όμως είναι τόσο νωρίς η ζωή μου
προσφέρομαι αφειδώλευτα να φτιάνω χυμούς
ή να μαζεύω απ’ τη βεράντα μανταλάκια με ρούχα
κι όλη αυτή η κατάφορη προθυμία δεν είναι δυνατόν
να τρομάξει την κατάκαρδη στοργή σου όταν νεύεις
καταφάσκοντας δήθεν την έξοχη ανατροφή.