Στην ταράτσα,
μ’ ένα φεγγάρι που έχανε βάρος,
αποφάσισε να συντομεύσει τη ζωή του
που κατάντησε μονότονη,
μια επανάληψη σαν φύλλο γραμματοσήμων.
Βάδισε προς την άκρη κι έρριξε το βλέμμα του
στους οκτώ ορόφους προς το θάνατο.
Ξαφνικά, από το κάτω μπαλκόνι,
ακούστηκε ο ήχος της φωνής του τυφλού κοριτσιού.
"Σε βλέπω, " του είπε, "γιατί μου εμφυσείς
όραση, όραση, όραση
με ποίηση, ευπρέπεια, αγάπη.
Σε βλέπω να φυσάς πάνω στο τζάμι για να γράψεις Να ελπίζεις.
Πάγωσαν όλα μέσα του, σταμάτησαν τα πάντα.
Γράπωσε το κάγκελο, μουρμουρίζοντας:
"Μην αφήνεις το χέρι μου!"