Να ανθολογείς με κορφάδες σεβασμού τους νεκρούς

απλώνουν ζητιάνοι μες στο κρύο τ’ ανάπηρα
να αρπαχτούν στα μεταξένια κρόσσια της χαράς σου
καθ]ως πίσω από κάθε νεκρό
λαχανιάζει ένα ποίημα σαν σκύλος
που κυνηγάει την ουρά του σούρουπο
σε μια βόλτα με κορίτσι περίλυπο
και πέρα στο τριπλοδόξαρο γεφύρι
βαγόνια τρένου φωτισμένα περνούν τα χρόνια.

Να ανθολογείς με κορφάδες σεβασμού τους σκοτωμένους

στον πυρετό της νοσταλγίας τους βγαίνουν περίπατο
τραβήξου όταν περνούν μην τους κολλήσεις ζωή
στη λάμψη της απουσίας τους είναι μόνοι
που ξέρουν από ένα τίποτα ξεφυτρώνει το πένθος.