Και να – ιδού, εγώ
(Ένα παιδί της επαρχίας
Προθέσεων αγαθών)
Το φορτίο των Ελληνικών στη ράχη ζαλωμένος
(Τον Όμηρο κι όλους τους από `κεί και δώθε
Ίσαμε τον σακατεμένο ενεστώτα).
Βαρυγκωμώ.
(Γαμώ την τύχη μου, το σόι, την πουτάνα μου)
Περίλυπος – που αλλιώς επιθυμούσα να ταχθώ
Στο άλλοτε λαμπρό μα πλέον άθλιο στράτευμα.
Ιδού, εγώ
Ο λόγιος, ο δοκησίσοφος, ο σπουδαρχίδης
(Σαμάρι τα Ελληνικά τα Γράμματα στην πλάτη μου).
Ανέστιος
Γραφέας του συρμού ουτιδανός
Που τυραννάει τες λέξεις
Ενώ νομίζει (ο δυστυχής) πως κατακτά
Τα υψηλά νοήματα, τον Παρνασσό.

Α φίλτατε – η Πρέβεζα, τι πόλη ωραία, πόσω γραφική
Την έστησε στα ένδεκα ο πυροβολισμός
Έπεσε ο Κώστας Καρυωτάκης.

Κι απόμεινα εγώ (αν είναι δυνατόν)
Να λειτουργώ την ετοιμόρροπη εκκλησία.

Αποκλεισμένος μ’ έναν-δυο της φύρας μου
Στο συλημένο ιερό
Κι όλο χιονίζει
Όλο σιμώνουν οι εχθροί
Όλο και πιο κοντά ακούμε τα κανόνια.