Αρχή της νέας μέρας,
δίκρανα αιχμηρά
τα δύο πρώτα κοντάρια του ήλιου.
Άνοιξε το τετράδιό σου ποιητή –γράψε.
Πρόσεξε τους νέους λογχοφόρους μετανάστη –
έχεις αδέλφια.
Γρατσούνισε τον τοίχο με τα βρύα αγουροξυ-
πνημένο παιδί – ζήσε.
Γιατί κάθε πρωινό έχει το παιδί του, τον ποιητή
και τον μετανάστη του.
Και κάθε βράδυ τον αναπόφευκτο τοίχο του, το
πικρό του βιβλίο, τον βάναυσο οπλονόμο του.
Όπως εσύ ντύνεσαι την αγριόγατα της ομορφιάς
σου για να καλπάσεις
Κι εγώ παράμερα στέκομαι και σε θαυμάζω σαν
άλογο της πιο δικής μου στέπας.