Κάθισα σπίτι.
Άννενσκι, Τιούτσεφ, Φετ.
Ξανά,
από νοσταλγία για τους ανθρώπους
πηγαίνω
στους κινηματογράφους, τα καπηλειά, τα καφενεία.

Κάθομαι στο τραπέζι.
Σέλλας.
Η ελπίδα φωτίζει την ανόητη καρδιά.
Αν μέσα σε μια βδομάδα
άλλαξε τόσο πολύ ο Ρώσος
τότε θα του κάψω τα μάγουλα με τι φλόγες των χειλιών μου.

Σηκώνω προσεκτικά τα μάτια,
Ορμάω στην ορδή με τα σακάκια.
«Πίσω,
πί – σω,
πίσω!»
Ο τρόμος ουρλιάζει από την καρδιά.
διαγράφεται στο πρόσωπο, απέλπιδας και πληκτικός.

Δεν ακούω.
Βλέπω,
λίγο προς τα δεξιά,
αόρατο και στα στεγνά, και στα βρεγμένα,
εργάζεται φιλότιμα πάνω από το μοσχάρι με το μαχαίρι του
ένα μυστηριώδες πλάσμα.

Κοιτάς μα δεν καταλαβαίνεις: αυτός είναι ή όχι.
Κοιτάς μα δεν καταλαβαίνεις: αναπνέει ή όχι.
Δυο οργιές απρόσωπου ροδαλού ζυμαριού!
Να `ταν τουλάχιστον ραμμένος ο στόχος στη γωνιά.

Μόλις που κουνιούνται οι μαλακές πτυχές
των μάγουλων που γυαλίζουν
πέφτοντας από τους ώμους.
Η καρδιά παράφορη,
ουρλιάζει και χτυπιέται.
«Πίσω!
Τι άλλο πια;»

Κοιτάζω αριστερά.
Το στόμα ορθάνοιχτο.
Στράφηκα προς τον πρώτο, κι άρχισα διαφορετικά:
Εκείνος που είδε τη δεύτερη κακομούτσουνη φάτσα
Ο πρώτος είναι
ο αναστάς Λεονάρντο ντα Βίντσι.

Δεν υπάρχουν άνθρωποι.
Καταλαβαίνετε
την κραυγή των δεινών των χιλίων ημερών;
Η ψυχή δε θέλει βουβή να πάει,
αλλά και σε ποιον να μιλήσει;

Πέφτω τη γη,
σκεπάζω την πέτρα
τρίβω το πρόσωπο μου στο αίμα, πλένοντας με δάκρυα την άσφαλτο.
Εξαντλημένος από τα χάδια των χειλιών
χιλίων φιλιών καλύπτω
την έξυπνη μούρη του τραμ.

Γυρίζω σπίτι.
Θα κολλήσω στις ταπετσαρίες.
Σε ποιο σημείο, άραγε, το ρόδο, είναι πιο τρυφερό και εύθραυστο;
Θέλεις –
ρυτιδιασμένο μου
να σου διαβάσω το «Απλό σαν μούγκρισμα;»

Για την ιστορία

Όταν όλοι θα έχουν εγκατασταθεί στον παράδεισο και στην κόλαση,
κι η γη θα έχει βγάλει τα συμπεράσματα της –
να θυμάστε:
το 1916
είχαν εξαφανιστεί οι όμορφοι άνθρωποι από το Πέτρογκραντ.