Ύστερα κάθησες σ’ ένα παγκάκι σε μια απόμερη γωνιά
του Σεπτεμβρίου
με το γκαρσόνι νά `χει αποσυρθεί πίσω απ’ τα δέντρα σαν τ’ αστέρι
πίσω από τα σύννεφα
και δίπλα το ζευγάρι αισθάνθηκε το ρίγος του χειμώνα και τυλίχτηκε
μέσα στο ρούχο της αγάπης τους
καθώς ο μαγαζάτορας βγήκε πελώριος και χαμήλωσε του φεγγαριού
τη λάμπα
κι εσένα πήρε το φιλί τους μες στα σωθικά μου και σηκώθηκες
αθόρυβα
και τράβηξες θλιμμένος σ’ άλλη συνοικία να πλαγιάσεις
πήγαινες με τη μισοφέγγαρη ζωή σου
μισός εγκόσμιος και μισός απόκοσμος
στη φθινοπωρινή νυχτερινή γαλήνη
και πίσω η μοναξιά σκυλί που γαύγιζε
γαύγιζε ροκανίζοντας το κόκκαλο
της μισοτελειωμένης μέρας.