Τα γενέθλιά μου αιωρούνται επικίνδυνα
πάνω απ’ αυτή τη πόλη, φυρονεριά η αρχαία της δόξα.
Έφτασα σε απειλητική ηλικία, και ανακυκλώσιμο ουδέν -
σαν να κάνεις λιώμα μια γώπα με το παπούτσι.
Ξέρω πόσο μακριά πίσω μου όλα είναι,
όλα όσα θα μπορούσαν να υπήρχαν,
και όλα που χάθηκαν.
Ένας πιο αληθινός εαυτός μου να υπάρχει μετά από μένα;
Εγώ, ούτε βελονιά στης ζωής το σάκο;
Άνθρωποι ακόμη θριαμβεύουν στη ματιά μου, χάρη σε μια
απέραντη, αμέτρητη και απερίγραπτη εσωτερικότητα.
Σαν κερί που η φλόγα το ζεσταίνει,
όχι σαν ρολόϊ που σταματάει ανίκανο,
δέχομαι γενέθλια που δωρεάν ξοδεύουν τη ζωή μου,
μπάζωντας στο χρονοντούλαπο τους πόθους μου -
εγώ, όπως ένα λουλούδι είναι ολοκληρωτικά αυτό που είναι,
χωρίς προσπάθεια ή τέχνη, τίποτα άλλο από συναίσθημα.