Βρέθηκα μονάχος εδώ,
Γη και σποδός,
Να μετρώ ηλικίες και πετροχελίδονα,
Να μιλώ με ουρανούς και οστά αγαπημένων.
Οι μύθοι μου( οι αλήθειες) προστατεύουν τους συντρόφους,
Τα παιγνίδια με τ'άστρα διασκεδάζουν
Όσους κρατούν τη μια άκρη της κλωστής
Και περιμένουν ν'ανάψω στην άλλη.
Να πάψω να΄μαι ο τυφλός που περπατάει προς τον Κολωνό
Κρατώντας το χέρι της Αντιγόνης
-Τα μαλλιά της μυρίζουν βρεγμένο αγιόκλημα.

Μα εγώ γνωρίζω μόνο να μετράω το ασήμαντο
Γιατί ασήμαντος, ανέκαθεν, υπήρξα:
Χώμα και στάχτη,
Και μια λέξη που ματώνει-
Όπως το ποίημα.