Σκύψε αν μπορείς στο λευκό χαρτί
ξεχνώντας το ποδοβολητο που σάρωσε τα όνειρά σου.

Θυμήσου αν μπορείς τη μέρα, τον τόπο, την επιθυμία
και άνοιξε το στόμα σου να φύγει σαν το πουλί
που πέρασε μέσα από τις Συμπληγάδες.

Καταλήξαμε βρεγμένοι σ’ ένα υπόστεγο
που εξείχε σαν ουρά πολυκατοικίας,
χτισμένη άναρχα, χωρίς να νοιάζει,
όπως και οι υπόλοιπες γύρω, πριν μισό σχεδόν αιώνα.

Το βλέμμα αναμετριόταν με τις γύρω προσόψεις,
το νερό κατρακυλούσε σαν ποτάμι που πάφλαζε οδυρμούς.
Στυλώνω τα μάτια
και βλέπω ένα παράθυρο σχεδόν λιωμένο από την πολλή βροχή,
με τα τζάμια μουλιασμένα, αδιαφανή,
λες κι είχαν παραμορφωθεί και γεμίσει φουσκάλες.

Πώς να ζουν άραγε, πώς να ζουν πίσω από τοίχους
που τρίζουν οι κλειδώσεις μοναξιά και κρύο;
Τα πρωινά τους βλέπω σε κύκλους διάσπαρτους
που ανοίγουν και κλείνουν καθώς ανεβαίνω την Ηπείρου.

Έρχονται απ’ το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράν, την Ινδία,
έρχονται από τον Ήλιο που ζέσταινε τις ρίζες που απλώθηκαν ως εδώ,
έρχονται διωγμένοι από οβίδες που τρύπησαν και γκρέμισαν
τον Ήλιο – αιμόφυρτος σπαρταρά στα συρματοπλέγματα
τινάζοντας αίμα γύρω του.

Άνθρωποι με νεύρα που λιμάρονται
απ’ το κρύο, την πείνα και τη μοναξιά,
εκπλέουν απ’ το ρύγχος της Τουρκίας,
σκαρφαλώνουν μυριάδες τα τείχη
που φιμώνουν τα σαγόνια της χώρας.
Γυναίκες μ’ έμβρυα στις κοιλιές
έτοιμες να διπλωθούν από τους πόνους,
γυναίκες και άνδρες που κουβαλούν
σαν πέτρες τα παιδιά τους,
κάποιοι γλιστρούν και πνίγονται –
Πόσους θρήνους κλείνουν άραγε τα χώματά τους;
Πόσοι θρήνοι μέχρι βάθους που δε σβήνουν… –

Ψάχνουν μάταια το χώμα που η ρίζα του απλώθηκε ως εδώ,
ψάχνουν μάταια το πιο πέρα χώμα – κάτι θα συμβεί,
σκέφτηκα τόσο πυρακτωμένα που καυτοί σπινθήρες
πετάχτηκαν ως εσένα- μίλησες λες και μάντεψες
τι σκέφτομαι.

«Σκεφτόμουν ότι κάτι θα συμβεί εδώ, ένα πρωινό
μια φωτεινή, ασημένια γραμμή σαν τρίχα λεπτή
στον παγωμένο, καθαρό ουρανό σαν περόνη
θα εμφανιστεί.»

Φύγαμε πατώντας τρεχούμενα νερά που πάφλαζαν οδυρμούς.