Δεν ξέρω αν σ’ το είχον πει ή γράψει ποτές,
αλλά απ’ του έτους 1907 κατοικώ εις τον δρόμο Λέψιους.[2]
Μετεκόμισα εκ της οδού Ρωσέττης, [3] όπου εζούσα,
εδώ, εις το δεύτερο πάτωμα πολυκατοικίας τριωρόφου,
με μπαλκόνι επιβλητικόν και θέαν εξαίρετον.
Τα απογεύματα, από τας πέντε μέχρι τις οκτώ,
υποδέχομαι στο κόκκινο σαλόνι του σπιτιού
φίλους και επισκέπτας από την Ελλάδα.
Το διαμέρισμα έχει ξυλόγλυπτα παλαιά,
πολυθρόνες βελούδινες, τραπεζάκια
με ψηφιδωτό φίλντισι, μεταξωτά μαξιλάρια
και πορσελάνινες λάμπες στους τοίχους
με τα οικογενειακά πορτρέτα.
(Συχνά, στης μοναξιάς τις ώρες,
τους συνομιλώ όταν ενθυμούμαι
τα νεανικά ή παιδικά δεινά
μέσα στης ιστορίας την ομίχλη.)
Στο τμήμα ταύτης της οδού που Μασσαλία ονομάζεται,
βρίσκεται η κακόφημος συνοικία Αταρίν, [4]
με Έλληνας κατοίκους από πολλών ετών.
Εις το ισόγειο, υπάρχει οίκος ανοχής
με τις πόρνες ευγενικές και στοργικές μαζί μου,
όταν με βλέπουν να εισέρχομαι ή ν’ αποχωρώ.
Εις το κτίριον τούτο είχαν ζήσει το πάλαι ποτέ
καθώς πρέπει άνθρωποι. Απέναντι, βρίσκεται
το Ελληνικό Νοσοκομείο, [5] ενώ, εις την γωνίαν την άλλην,
το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο του Αγίου Σάββα, [6]
όπου και οι λοιποί οίκοι ανοχής.
Ανάμικτα συναισθήματα με πιάνουν,
οσάκις επικεντρώνω το βλέμμα
στις γυναικείες αυτές προσωπίδες,
έτσι καθώς στέκονται στ’ ανοιχτά παράθυρα,
ή στις βρωμικες θύρες, όλο και πιο ελάχιστα ντυμένες,
επειδή η ηλικία των εξεπέρασεν πλέον την ακμήν.
«Πού θα μπορούσα όμως να ζήσω καλύτερα;
Κάτω από μένα, ο οίκος ανοχής θεραπεύει τις ανάγκες της σάρκας.
Κι απέναντι είναι η εκκλησία,
όπου συγχωρούνται οι αμαρτίες·
παρακάτω το νοσοκομείο, όπου πεθαίνουμε».[7]
Τα λόγια αυτά παρηγορίαν πρόσκαιρον με δίνουν,
νάρκη που ξεγελά τον χρόνον, σπαταλημένον
εις άγονας και μαρτυρικάς φιλίας, εις αναμονάς μηνών,
μήπως και η τύχη παρ’ ελπίδα αλλάξει
και διαρκέσει επιτέλους αίσια
– μία ακόμη ψευδαίσθησις θα είνε κι αυτό,
που μηδέποτε κατέρρευσε ή άλλαξε
με την παρέλευσιν των ετών.