Ό,τι με κρατά ανήλικο είναι σπαρμένοι σωροί, –
πέτρες, σίδερα και βέργες,
ξέρω πως όταν μιλώ δεν ενισχύω τον εαυτό μου,
δε στέκομαι απλώς να κοιτώ ερείπια
για να τραφώ μ’ έμπνευση και ρομαντισμό.

Οι πέτρες, οι βέργες και τα σίδερα
χωρίζονται με κόπο,
στήνονται γραμμές πάνω σε γραμμές,
την κάθε νύχτα τραβώ και μια
κάθε γραμμή σε λαγούμι βρίσκει
στο κάθε λαγούμι μια αγέλη σκούζει∙
για να βρω το έξω να χαράζει
συντηρώ τη συνοχή με λάδι.

Ό,τι με κρατά ανήλικο είναι γραμμές μνήμης,
τις σηκώνω με τα μάτια ψηλά
τις σηκώνω ως τον πόθο

να μάθουν τα χέρια να σκαρφαλώνουν.