ταν από κοντά μου πια θα έχεις φύγει
κι όταν δε θα `χω από πού να κρατηθώ,
όταν κι οι φίλοι θα χαθούνε λίγοι-λίγοι
κι αυτή η νύχτα που θαρρώ πως θα πνιγώ,
πόσες αγάπες μες στον κόσμο θα `χουν μείνει
και τη δικιά σου σε ποια μάτια θα την βρω.

Δακρύσαν τα σεντόνια μου κι απόψε
κι από τα τζάμια στάζει καταχνιά.
Παρ’ την κιθάρα σου και λίγο παίξε
για κείνο το πουλί στην ερημιά.

Μη μου κλαις μέσα στον ύπνο σου τα βράδια
και λες πως θες να μείνεις μοναχή.
Τα όνειρά σου τα `κανες κομμάτια,
χωρίς αυτά πού θα βρεις την αρχή;