Όμορφος, ξανθός ο παλιός μου φίλος
μ’ ένα στριφτό να κρέμεται στο χείλος,
με κόβει μ’ ένα βλέμμα όλο συνωμοσία
κοίτα μου λέει… γελώ μ’ αμηχανία…
κροτίδες στον αέρα και μπαμ απανωτά στα τείχη
η Ανάσταση σηκώνεται, ξεσκονίζεται και βήχει.

Δεν ανασταίνονται οι καημοί − του κάκου
σκέψη βαριά, σακιά με κόκκους άμμου
σκόρπια αισθήματα, όμοιοι κύκλοι,
σκέψη σβηστή εκφέρουνε τα χείλη.