Από το ανοιχτό παράθυρο
ακούγονται μι-σολ, λα-σι, ρε-φα
ρίζες, φτερά, χορτάρια

και παραπίσω τρίτος όροφος
αταίριαστος ο Παναγής
με τις φωνές του σώματος
καντήλια και ξεσταύρια και χριστοί
πέφτουν επάνω στο μωρό
αστέρι σβήνοντας σε λάσπες

γι’ αυτό κρυώνω λες; ή που

θαμποί διάδρομοι με φως ηλεκτρικό
άσφαλτος, λάστιχα, λεκέδες που σε γδέρνουν
ώρες πετρελαίου, κλεψύδρα δες, αδειάζει
ένας πηχτός αέρας τυλίγεται, τυλίγει
μπουζούκια και στιφάδο η Φανή
κάθε Σάββατο έρωτας
λαρύγγι ο φωταγωγός μαθαίνεις
φέρνει εικόνες με κατεβασμένα βλέφαρα
δεν γίνονται Ανθούλα ποιήμα.

Γι’ αυτό κρυώνω λες; ή που

Διψάω σου έγραφα πριν χρόνια
Πριν χρόνια απάντησες
Δεν το άνοιξα
Μήπως και δεν; φοβήθηκα
Έπειτα πάλι έπεφτε ο καιρός
σα χώμα σε ταφόπλακα
Το γράμμα βάθαινε
Εσύ παντρεύτηκες; Μήπως και δεν;
Κι έτσι φορτώθηκα τη μοναξιά μου.

Γι’ αυτό κρυώνω λες; ή που.