Κι είπε: Πονάω,
η καρδιά μου ματώνει σαν τριαντάφυλλο,
το κορμί μου αδειάζει σαν καλάμι.
Πώς να μη ρωτώ,
που `μεινα με μια φούχτα ερωτηματικά
να στοιχειώνουν στα δάχτυλα,
στα χείλη, στο μυαλό μου.
Έφυγε εκεί που την καλούσε η φαντασία της.
Ρουφάει σταγόνα σταγόνα το μέλι του καλοκαιριού.
Κλείνει τα μάτια ηδονικά
κι ονειρεύεται το αύριο
σε τόνους λαμπερούς.
Κι εμένα-
με πνίγει η σκόνη της πόλης.
Οι ορίζοντες κλείσαν.
Οι θάλασσες στέρεψαν,
δεν μπορώ να ταξιδέψω.
Μπερδεύω τα βήματά μου,
τόσο ψηλός ανάμεσα σε ανθρώπους
τόσο σκυφτούς.
Τα λόγια μου ξαναγυρνούν
χωρίς αντίκρισμα
ανάμεσα σ’ ανθρώπους τόσο μικρούς.
Τα βράδια ξενυχτώ.
Συνάζω τα σύνεργα.
Πρέπει να φτιάξω έναν κόσμο στα μέτρα μου.
Πρέπει να φτιάξω έναν κόσμο για τα όνειρά της.