Όσο αδειάζει τόσο μεγαλύτερο γίνεται το δωμάτιο
οι αγαπημένοι φεύγουν
κρατούν την ψυχή τους αναμμένο κερί
στην παλάμη τους
τη φρόντισαν τη βάσταξαν όπως μπόρεσαν
κίτρινο λουλούδι μαλακό στο ρέοντα κόσμο
σε καιρούς αγονίας
πλημμυρών

ανάχωμα

τώρα περιμένουν καρτερικά
τον μεγάλο κατακλυσμό
το ξερίζωμα
κι σειρά όλο μικραίνει
οι σκιές εγκαθίστανται
το σκοτάδι όλο κερδίζει

Ο τελευταίος θα διηγηθεί την πιο παράξενη ιστορία

θα πει για τα παιδιά που τα βρήκε η νύχτα
να παίζουν ξυπόλητα
στους ασπάλαθους
για τις φωνές και τα γέλια τους
που αντηχούσαν δυνατά
μες στους κήπους
θα την αφηγηθεί με φωνή στεντόρεια καθαρή
σα να΄ναι αυτή η πρώτη ιστορία του κόσμου
η ομορφότερη
κι ας ξέρει πως δεν έχει μείνει πια να την ακούσει κανείς

ύστερα θα κλείσει την πόρτα πίσω του
απαλά παίρνοντας μαζί
και το φως του