Η Ελλάδα ταξιδεύει με σαράντα
σαν το παπάκι στην παραλιακή.
Η μεγίστη δυνατή ταχύτητα
συμπίπτει με τη δυνατότητα του ερωτευμένου βλέμματος:
να καταγράφει, να χορταίνει, να θυμάται.
Το φως στις ελάχιστες αποκλίσεις του,
τον κυματισμό της θάλασσας και τη φορά του ανέμου.
Η Ελλάδα κι ο συνεπιβάτης της που την αγκαλιάζει,
κλείνουν τα μάτια τους ταυτοχρόνως:
δε θα μάθει ποτέ τι ήταν αυτός για κείνη,
ούτε κείνη πόσα πολλά της χρωστάει.
Χάρη στις χαμηλές ταχύτητες
η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα
όπου το σούρουπο προς το Σούνιο,
ή στην επιστροφή,
μπορεί να διαρκέσει ολόκληρη ζωή