Λυσσώδης μάχη παρά της πόλεως Ισσού
μετά τας Αμανίδας Πύλας ανεμένετο.
Οι Πέρσαι πριν, είχαν εξολοθρεύσει εκεί
άπαντας τους Έλληνας, αφήνοντας
στον τόπο της μάχης ασθενείς και τραυματίας.
Τώρα όμως «πλησίον» του Πινάρου ποταμού
η μάχη ορίσθηκε να γίνῃ, εκεί όπου η φάλαγγά μας
με επιδέξιους ελιγμούς υπερτέρησεν.
Μιλλιούνια σώματα εκείτοντο νεκρά μέσα στις πολυτελείς,
περσικές των ενδυμασίες, λαμπυρίζοντες στις ύστατες
του ηλίου ακτίνες, με το φρέσκο αίμα απ’ τις πληγές
που δεν επρόλαβεν ο αέρας να στεγνώσει.
Εκατέρωθεν του ποταμού ο θάνατος
απλωνόταν ακόμα και μετά τη δείλη.

Ο Αλκέτας, ο Μακεδών, ξιφομαχούσεν μετά του Πέρσου Σαρέχ,
ενός εκ των Αθανάτων [10] του Δαρείου Γ’ του Κοδομανού.
Μέσα στη σκιά, σε απομονωμένο μέρος, επέμενον στην επικράτησι.
Ήχον οξύν απέδιδον τα ξίφη, αλλά σπασμωδικόν.
Κάτω απ’ τον πολύχρωμον μανδύα,
ο Πέρσης φορούσε μεταλλικό υποκάμισο
και υφασμάτινον σκούφον στην κεφαλήν.
Το βραχύ του δόρυ με χρυσή αιχμή κείτονταν πλαγιαστό σε βράχο.
Γυμνά αρματωμένος έσπευσε στη μάχη και ο Μακεδόνας·
η σάρισα ήτο το ίδιο αφημένη κατά γης.
Ωστόσο η κούραση γρήγορα κατέλαβε τους αντιμαχομένους.
Ξάφνου, ο Αλκέτας μπόρεσε να δει καθαρά το πρόσωπο του
αντιπάλου: Τον ιδρώτα στο μέτωπο, το τέλειο περίγραμμα,
το σκιασμένο βλέμμα, τα φρύδια τα καλλίγραμμα,
τα πλούσια, μαύρα μαλλιά και την στιλπνή γενειάδα.

Κατέβασε όπλο και ασπίδα και τον εκοίταζεν έκθαμβος.
Το ίδιο κι ο Πέρσης έπραξεν.
Ο χρόνος προσμετρούσεν τώρα ανάσες και αμοιβαία βλέμματα.
Ωστόσο δεν εκράτησεν πολύ αυτή η στάσις.
Ορμώντας ο Σαλέχ, με το ξίφος εις το στέρνον τον διαπέρασεν.
Πέφτοντας ο Μακεδών, μόλις που πρόλαβε μια χειρονομία
να κάνει στον αέρα, κάτι σαν νεύμα ή παραδοχή στοργής,
ελπίζοντας να γίνει κατανοητή
μέσα στο ακαριαίο βύθισμα του θανάτου.