Και κανείς δε βρήκε, στη μοναξιά
Ενός νυχτερινού τρένου,
Κάτι απ’ την άδεια του ζωή,
Από τις μέρες που περνούν χωρίς κραυγές...

Και κανείς δεν ξοδεύτηκε, όπως ένα κερί,
Για την ερμηνεία ζητήματος λεπτού κι ουρανομήκους,
Όπως το αλληλούϊα.

Τα πετροχελίδονα μόνο, όταν κουβαλούν στους ουρανούς
Πολύτιμα κειμήλια-ένα παιδικό παιγνίδι, μια γρήγορη ανάσα
Ένα δέντρο που κουράστηκε να περιμένει τη βροχή,
Ένα σπίτι με ξεχασμένα τραγούδια
Που σαπίζουν σε γωνιές και σε ερμάρια...

Σε κανένα δε θύμισε ένας βραδινός κουρασμένος σταθμός,
Εκείνους που έγειραν στο ένα πλευρό
Και κοιμήθηκαν ανάμεσα στ'αστέρια.