Είναι κάτι μέρες φωτεινές που στάζουν οπλές στην ψυχή μου
να καβαλήσω τη σκέψη και να αποκεφαλίσω φόβους και χαντά-
κια ως την αγκαλιά της σελήνης και των χαμένων παιδιών και
τότε βρίσκω το χέρι του διπλανού μου και το βαστώ ως το κόκκαλο
και το θηρίο δεν περπατά στις στέγες οι εραστές αντέχουν το φθινό-
πωρο και το χειμώνα ο ήλιος καλωσορίζει τους ανθρώπους να ορ-
θώνουν το ανάστημά τους και να πιστεύουν να μη τσαλαπατούν
με δανεικές μπότες
τις ανεμώνες
τις άγριες ίριδες
τα πονεμένα κορμιά.