Τα χέρια σου τ’ ωραίο μου θα μπάσουν μέλος καυλωθέν
στ’ άγιο, ανοιχτό μπουρδέλο που δουλεύει στους μηρούς σου
και εις πείσμα (ω ναι, ναι!) θα τ’ ομολογήσουνε της Αβιναίν
ότι ο έρωτάς μου σου ζητά να χύσεις τους χυμούς σου.

Το στόμα μου στα στήθη σου, αυτούς τους δύο ελβετούς σου,
τιμή του θα `χει αχρεία να σε ρουφά άδολα, όσο άλλο κανέν'
από τη μαλαπέρδα μου και από την τρούπα σου ορισθέν.
Χρυσός το σπέρμα μου κυλά στην κοίτη του μουνιού σου.

Ω τρυφερή πουτάνα μου, οι γλουτοί σου έχουν νικήσει
των εύσαρκων καρπών το εντός, που `ν’ νόστιμο και κοίλο,
της γης τη σφαίρα που `ναι ταπεινή και δίχως φύλο.

Του κώλου της τη ματαιότητα η σελήνη βρύση
θα κάνει αστείρευτη, αρκεί εσύ να κλεις την όψη ακέρια
των δυο ματιών σου ως διαύγεια σκοτεινή που βρέχει αστέρια.