Λαμπρέ χαρτογιακά
εσύ ο άξιος τεχνοκράτης
το χρυσό παιδί των αριθμών
και των περγαμηνών
που έχασες κάποτε
την ψυχή σου
για ένα μαύρο επώνυμο κοστούμι
μια ταμπέλα ένα γραφείο γυαλιστερό
θα φανταζόσουν ποτέ
ότι θα σε πιάσει στη φάκα του
ένα ποντίκι ψεύτικο με καλώδιο για ουρά;
Θα φανταζόσουν ποτέ
ότι η πιο πονηρή παγίδα
θα ήταν το κουτί
του υπολογιστή;
Σήκω κι απ’ το παράθυρο αγνάντεψε
Από μακριά πάντα σε καλεί
το χαμηλόφωνο ποίημα του κόσμου
αυτό που εσύ δεν μπόρεσες
ν’ ακούσεις