Μια ωραία πρωία
σε ξυπνάει μια καρπαζιά.
Έφθασες σε μια ηλικία ανεπιστρεπτί.
Τα χρόνια δε φοράνε πια πάνες
αλλά λιωμένα παπούτσια.
Συστέλλεσαι μέχρι να σφίξεις την ψυχή σου.
Είσαι κολλημένος, όλως περιέργως απαθής,
μεταξύ τούτο κι εκείνο.
Οι λύπες κάνουν μεταβολή, με λασπωμένη αναλγησία.
Αίφνης αντιλαμβάνεσαι
ότι όποια γυναίκα σ’ αγκάλιασε
ήταν μια κουλή Αφροδίτη της Μήλου'
ότι οι φίλοι πέρασαν πλάϊ σου στα νύχια των ποδιών'
κι εσύ στην άκρη μιάς ραφής
ανίκανος να συρραφθείς μαζί τους.
Τώρα πια μπορείς να λες την ώρα
της μιάς και μόνης σου ζωης, και πρέπει να την ζήσεις
εφόσον ακόμα σε πονάει.