Κόβουμε δελτία παροχής υπηρεσιών
σε σιωπές και μελαγχολίες
σαν να πρόκειται για αλλοδαπές εργαζόμενες εντός μας.
Η μούσα της θλίψης
κατάντησε ωρομίσθια και ασυνδικάλιστη
με τον τρόμο της ανεργίας
να αιωρείται πάνω από το κεφάλι της.
Ποντάρουμε σε λίγες στιγμές πίκρας
για να βγάλουμε μια ολόκληρη ζωή ξαστεριάς,
μα τίποτα πια δε φαίνεται ικανό
να συγκινήσει για πολύ.
Καίγονται όλα στο χρόνο ενός τσιγάρου.
Σβήνονται στο δρόμο ενός φιλιού.
Χάνονται μπροστά στον τρόμο μιας αλήθειας.
Κατάντησε η λύπη
μονάχα ένα αντίδοτο στην ανοσία της άγνοιας,
ένας τρόπος να σπάσουμε τη μονοτονία των ασυγκίνητων ημερών,
μια ξεθυμασμένη, τελικά, οργή.