Δική της η υπέροχη και μείζων άφιξη
μέσα από τις τετριμμένες και παράλογες ταξιδιωτικές ταλαιπωρίες.
Το Τυρρηνικό της μαύρισμα την διαύγειά του επεκτείνει,
λες για να ωχρίνει την ψυχή μου.
Ξεφλουδίζει άσπρα γάντια σε χιονόπτωση δαχτύλων.
Στο διαμαντένιο δαχτυλίδι της σπινθηροβολεί η Ελλάδα
που δεν μπορώ να υποφέρω.
Η κορμοστασιά της: ματ σε δυο κινήσεις. Όσο την πλησιάζω
τόσο πιο πνιγηρό το άρωμά της.
Θα’ θελε κάτι να πιει;
Οπισθοδρομεί, καταπνίγοντας ένα ρίγος,
λες κι έφαγε χαστούκι. Δόξα τω Θεώ
μερικά ένστικτα μένουν μακριά απ’ το πεδίο δράσεως.
Πουρακι Davidoff στο μανταλάκι των δαχτύλων,
και η απάντησή της πέφτει με το χνούδι του.
Κοροϊδεύω τον εαυτό μου πως είμαι ανεκτικός -
εγώ που ακολουθώ πιστά τους κανόνες συμπεριφοράς -
και ανταποδίδω την επιθυμία της σε είδος,
όλα μου τα χλωμά αισθήματα ασάλευτα μέσα στη μαύρη περιφρόνηση.