Η μούσα μας κάνει να πονάμε
η μούσα μας οδηγεί στην προσευχή
η μούσα καταβυθίζεται μέσα μας
μα ποτέ κανείς μας δεν την περιέχει
εκείνη μας κατακτά – μας βιάζει θλιβερά
κάτω απ’ τα σταχτόδεντρα τις νύχτες
μας εκ/βιάζει για ό,τι υπήρξαμε – για το εάν
θα υπάρξουμε – με τη βία μας βάζει να ομολογήσουμε
πως συναντήσαμε την άνοιξη/ για χάρη της διαπράξαμε
ανείπωτα εγκλήματα– στις παλάμες χαράζει τις γραμμές μας
γιατί η μούσα έρχεται πάντα για να κλείσει τον κύκλο του ποιητή
έξω από τη μούσα και μόνον έξω υπάρχει ο ποιητής
γιατί η γραφή αρχίζει πέρα απ’ τη μούσα και μακριά απ’ την ζωή
η γραφή είναι του θανάτου – και στον θάνατο πάντα ενοικεί
"Όταν τα ξίφη των Τανγκ αποκεφαλίζουν τους άρχοντες του Σού
η δαμασκηνί φοράδα Τσουάν Μάο ήταν εκείνη που ο Τάι Τσουνγκ πιο πολύ αγαπούσε"
καλπάζει χλιμιντρίζει λέει τ’ όνομά της και δεν υποχωρεί
γαντζωμένη στο πάθος της σφαδάζει από επιθανάτιες κραυγές
ώσπου διώκεται– εκ/διώκεται από στυγνούς εφιάλτες κατέρχεται
μυριάδες πρόσωπα από πόλη σε πόλη από λάθος σε λάθος
και μόνο στο λάθος δικαιώνεται
στο επόμενο ποίημα εισχωρεί σαν να `ναι το παρθενικό της
οι λέξεις είναι πάντα εκεί– γιατί μόνον οι λέξεις μπορούν να είναι
οι λέξεις όταν είναι λέξεις που δολοφονούν τη μούσα
γιατί οι λέξεις δεν είναι της μούσας
οι λέξεις του θανάτου πάντα είναι
και μόνον όταν η μούσα νεκρή – νοήματα αρχίζουν ν’ αποκτούν–
οι λέξεις ντύνονται τους ακριβούς τους μανδύες να θρηνήσουν
το τέλος / το άδειο κουφάρι να– τα σάπια δόντια μαργαρίτες
την αρχή/ δοξαστικά κραυγάζουν – χαϊδεύουν τον θρήνο
περιπαικτικά τον θρήνο χαϊδεύουν– οι λέξεις
ελατήρια εκτοξευμένα από το κεφάλι–
μικροσκοπικά σώματα λικνίζονται να τα χορτάσει ο αέρας
τελικά αναγκάζεται να γεννηθεί ο έρωτας
με τις δύσαρθρες ιαχές του
μέσα από βλέννες ξένου ύπνου– ασχημάτιστος κι αμίλητος
και προτού γεννηθεί θαρρείς πως τέλειωνε– δε θυμόταν πώς
όχι με το σώμα πια – άγραφος και έκρυθμος να προσπαθεί
αβοήθητος να ξεπροβάλλει μέσ’ απ’ τα σπλαχνικά υγρά
πόσες φορές να νομίζει ότι είναι και να μην
τόσες φορές κι άλλες τόσες να πιστεύει πως/ αλλά δεν
κι άλλος χώρος στον κόσμο δεν έμεινε και ούτε σε κόσμο άλλον
χώρος κανένας δεν υπήρχε–
ήταν η ώρα– εδώ και πολύ καιρό ήταν η ώρα μα `κεινος τ’ αγνοούσε–
ο έρωτας δεν είν’ του έρωτα– του έρωτα δεν/ μα ήταν του θανάτου
για να υπάρξει ο έρωτας έπρεπε να πεθάνει
έπρεπε να χάσει η μούσα– για να δικαιωθεί
για ό,τι προοριζόταν έπρεπε να μην είναι
αφού στο τέλος της μούσας αρχίζει το ποίημα
και ο έρωτας τότε μόνον υπάρχει
και τότε βαφτίζεται
και λάμπει.